Afscheid als inspiratie

Het is weer september en als bijna automatisch gaan mijn gedachten terug naar vijf jaar geleden. De sterfdag van mijn vader en de intensieve periode hier om heen. Zonder zijn afscheid was Inn-spiratie er nooit geweest. En dus blijf ik over hem vertellen. Herinnering houdt hem levend.

 Toen het einde in zicht kwam, begon het pas. Werd het voor mij pas echt zichtbaar. Terwijl ik er al die jaren met mijn neus boven op had gezeten. Want heel wat uren heb ik doorgebracht met mijn vader. We deelden veel. “The good times and the bad”. En ja. Ook “the ugly”. Al was het maar omdat ik hem tijdens mijn puberjaren simpelweg de stomste man ter wereld vond. Zoals dat gaat bij pubers zoals ik was. En hij ook was, een jaar of 30 voor mij.

In april 2012 hoorden we dat hij ongeneeslijk ziek was. Op het moment dat we dit nieuws kregen was ik vijf maanden in verwachting. De realiteit bleek dat mijn vader en mijn zoon uiteindelijk acht dagen samen op deze wereld mochten zijn. Bizarre tijden.

Vanaf het moment dat mijn vader het nieuws kreeg leek hij over te schakelen naar een andere versnelling. Alsof hij leefde vanuit een andere dimensie. Het was heel bijzonder om te zien en te merken want het had een enorm effect op zijn omgeving. Hij gaf zich over op een manier die niets met verliezen te maken heeft. Hij was verdrietig dat hij nu al moest gaan maar realiseerde zich dat hij alles had wat hij nodig had. Liefde voor het leven, de liefde van zijn leven en hij wist zich omringd door mensen die hem liefhadden. Naar mate mijn zoon in mijn buik steeds groter en sterker werd, sloop het leven langzaam uit het lichaam van mijn vader. Nieuw leven, oud leven, voor altijd verbonden.

Bij ons thuis kon overal over gesproken worden; dus ook over de dood. Mijn vader was er heel helder en uitgesproken over; hij wilde waardig sterven. Het leven verlaten op de manier waarop hij ook geleefd had. Niet wachten totdat de ziekte in zijn hoofd zijn persoonlijkheid zou hebben aangetast of dat hij onbereikbaar en gevangen zou zijn in een ziek lichaam. En dus regelde hij, met fantastische hulp van mijn moeder en de huisarts, dat hij zelf uit het leven kon stappen. Hij had weliswaar geen invloed op wat hem overkwam. Maar wèl op hoe hij hier mee om ging. En wat bleek dit een waardevolle levensles.

Ongeveer een maand voor zijn overlijden liep ik samen met mijn vader door het bos, vlakbij zijn huis. We gingen niet snel want ik was hoogzwanger en hij was doodziek. In deze rare tijden vonden we veel troost en steun bij elkaar, in mooie gesprekken en in ‘gewoon’ samenzijn. Deze specifieke wandeling ging het gesprek over de nalatenschap in je leven. Wat laat je achter als je er straks niet meer bent? En wat hoop je dat je kinderen dan over je zeggen? En is dat wat anders dan je collega’s zeggen of hebben zij dezelfde persoon mogen zien? Het werd een waanzinnig indrukwekkend gesprek over onze gezamenlijke passie voor leiderschap. Het soort leiderschap wat anderen niet afhankelijk maakt maar juist versterkt. Het soort leiderschap wat inspireert, uitnodigt en mensen uitdaagt de beste versie van zichzelf te zijn.

We kregen het over mijn droom van Inn-spiratie. Over de impact die die droom misschien zou kunnen hebben op het leven van mijzelf en zoveel anderen. Hij daagde mij uit om eens goed na te gaan wat mij ervan weerhield om deze droom te realiseren. En ik realiseerde me dat dat allemaal excuses waren.

Dag lieve papa. Dank je wel voor je inspiratie. Ik hou van jou. Voor altijd.
1-1

 

Wil jij ook aan de bak? Jouw dromen of ontwikkeling in beweging zetten?

Kom dan direct met ons in contact

Terug naar overzicht