Over leidinggeven en loslaten | Het verhaal van Lilian
“Ja, maar hóé dan?!” Lilian, manager bij een streekziekenhuis, was overduidelijk gefrustreerd. Als lid van het Dagelijks Bestuur van een vakgroep van artsen, had ze zo af en toe het gevoel dat ze het nooit goed kon doen … Boven haar verwachtte de Raad van Bestuur meer van het organisatieonderdeel waar zij verantwoordelijk voor was. En onder haar was er de continue druk van het team dat om meer ruimte, verantwoordelijkheid en duidelijkheid vroeg. Bij bijna alles wat ze deed, kwam er vanuit haar team commentaar. Altijd was er wel ‘iets’ dat niet goed was aan haar besluiten. Lilian wist hoe haar teamleden zich voelden; ze was immers een van hen geweest. Maar nu voelde zich vooral stuck-in-the-middle. Steeds vaker kwam de gedachte in haar op dat leidinggeven niets voor haar was. Ze gaf nu 1,5 jaar leiding, maar kwam tot de conclusie dat het haar veel meer energie kostte dan het haar opleverde. Ze overwoog zelfs het bijltje erbij neer te gooien.
Ruimte voor leiderschapsontwikkeling
Lilian had de taak meegekregen om haar team meer zelforganiserend en zelfstandig te maken. In de afgelopen periode had ze geprobeerd met allerlei besluiten en interventies de groep meer verantwoordelijkheden te geven. Maar dat ging nog niet van een leien dakje. Bijvoorbeeld dat gedoe rondom de verlofplanning; uiteindelijk leek de groep het probleem van onderbezetting tijdens de feestdagen weer bij haar neer te leggen. “Wat nou zelfsturing en eigen verantwoordelijkheid? Het lijkt wel een stel kinderen, universitair geschoold, dat dan weer wel. Maar misschien zijn die nog wel het allerergste soort!”, verzuchtte ze boos tegen mij tijdens haar individuele coachingstraject. Zij zouden beter moeten weten, vond Lilian. Hun weerstand voelde voor haar als een persoonlijke aanval. Een klein jaar mocht ik Lilian (en daarmee haar team) begeleiden. Samen pelden we af waar de pijn zat. Bij Lilian én bij haar team. Maar ook ging ik in gesprek met de Raad van Bestuur, die mij had gevraagd om Lilian te begeleiden in haar leiderschapsontwikkelingstraject. Want ook bij hen lag er ruimte voor ontwikkeling, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie.
De overkoepelende thema’s binnen Lilians organisatieonderdeel waren ‘ruimte maken voor persoonlijk leiderschap’ en ‘samenwerken voor optimaal vakmanschap’. We gaven hieraan vorm door gebruik te maken van de 8 elementen van Het Nieuwe Samen Werken. Na een analyse van de huidige stand van zaken (0-meting) bepaalden we welke cultuuromslag en manier van samenwerken (het doel) Lilian met haar team wilde bereiken. Opmerkelijk was dat haar team eigenlijk nog veel ambitieuzer was dan zij zelf voor mogelijk had gehouden! Toen we de artsen heel actief betrokken bij de cultuurontwikkeling, was er zelfs veel veranderbereidheid. Hoewel zelfreflectie en persoonlijke ontwikkeling echt nog wel spannend waren, bleek er heel veel mogelijk.
Klik op de afbeelding voor meer informatie
Lilian had eigenlijk de baan waarvan ze droomde. Alle ingrediënten waren er! Bezig zijn met het vakgebied dat haar interesseerde en een leidende rol pakken in een omgeving die in deze veranderende tijd echt nog wel wat leiderschap kon gebruiken. De mensen in haar team waren stuk voor stuk goede artsen en op mensniveau echt heel aardig. Maar omdat ze het gevoel had dat ze een speelbal was geworden door de belangen en wensen van anderen, verdwenen haar eigen energie en werkplezier. Eén van de eerste vragen die ik in het intakegesprek stelde was “leef jij je leven of leeft het leven jou?” Zoals bij zoveel leidinggevenden was haar (gebrek aan) persoonlijk leiderschap van grote invloed op de wijze waarop zij de leiding aan haar team vorm kon geven. Met de 8 elementen van Het Nieuwe Samen Werken had ze weer helder waar háár invloed en verantwoordelijkheid lagen. Ook voor haar was er dus werk aan de winkel op het ‘individuele niveau’. Met in relatief korte tijd positief effect op het werkplezier en de resultaten van Lilian én haar team.
Op dit soort momenten prijs ik mij gelukkig met mijn vak. Door ‘gewoon’ even mee te lopen, vragen te stellen, door te prikken en aan te moedigen, kan ik veel voor leiders en hun team betekenen. Lilian en ik namen afscheid met de belofte om contact te houden. Ik ben natuurlijk veel te nieuwsgierig hoe dit afloopt! Maar zij kan nu prima zonder mij. En zo hoort het.
Lilian is een fictief personage, gebaseerd op de verhalen en ervaringen uit mijn dagelijkse praktijk. Ik deel ‘haar’ verhaal zodat jij kunt kijken wat je eruit kunt halen. Uiteraard ga ik altijd vertrouwelijk om met de verhalen en uitdagingen van mijn coachees.
Terug naar overzicht
