Klef stel
Aan de slag met een té gezellig team
Al tijdens de intake werd het duidelijk, dit team was close: ”Nee joh! Wij hebben helemaal geen gedoe in ons team. Het is zó gezellig in ons team! We zijn eigenlijk allemaal vrienden.” Nou, dan begint er bij ons eigenlijk direct een belletje te rinkelen. En terecht, zo ondervonden we 3 maanden later op de hei. Dit team was een hecht team, maar geen sterk team. Wel sterk verbonden maar niet effectief samen. En dat werd de uitdaging voor ze. Want hoe pak je de doorontwikkeling van je team aan, als je zelf niet door hebt dat de hechte band juist een probleem is?
Vergroeid met elkaar in het team
Het team werkte nu zo’n 8 jaar samen rondom de zorggroep waar zij verantwoordelijk voor waren. Natuurlijk was er hier en daar wel eens een collega bijgekomen of afgegaan, maar het personeelsverloop was laag. Er was dus veel tijd verstreken en de meesten kenden elkaar eigenlijk ook al van voor die tijd. Omdat de meesten nog jong en vrijgezel waren toen ze er kwamen werken, liepen werk en privé al snel door elkaar. Samen de kroeg in na het werk, samen op stap en ook elkaars verjaardagen werden bezocht. Later volgden er kraamvisites en begrafenissen van elkaars familie. Steeds meer vergroeiden de levens binnen dit team met elkaar.
Voordeel: veel vertrouwen
Het voordeel daarvan was dat ze van elkaar precies wisten ‘uit welk hart het kwam’. Lompe opmerkingen of ochtendhumeuren werden vergeven en vergeten onder het mom van ‘zo is hij nu eenmaal’. Ze kenden elkaar en elkaars gebruiksaanwijzing door en door. Er waren geen twijfels over elkaars intenties. Dus toen we tijdens de intake op zoek gingen naar ontwikkelruimte in teameffectiviteit, konden we vertrouwen op het eerste oog snel weg strepen. Tot we dieper gingen graven. En tot de conclusie kwamen dat juist hier ook werk aan de winkel was.
Maar ook ‘vergoeilijken’
Sarah was namelijk toch niet echt happy meer in haar baan. Nu ze al 8 jaar min of meer hetzelfde werk deed bij dezelfde organisatie en dat in hetzelfde team deed, merkte ze dat ze het werk op routine was gaan doen. Ze begon zich te vervelen, werd minder scherp, begon te ouwehoeren en was zelfs af en toe te laat. Iets waar ze in het verleden echt een hekel aan had gehad wanneer anderen het deden. Maar ja, je kunt niet alles hebben, dacht ze. Ze had onwijs leuke en gezellige collega’s met wie ze zoveel plezier had. Dan ga je toch niet lopen?
Verleidelijke groepsverbinding
Toen Tessa 4 maanden geleden als teamleider op dit team binnen was gekomen, was ze in eerste instantie erg onder de indruk geweest van deze sterke groep. Wat een ervaring en geschiedenis zat er aan tafel! Eerlijk gezegd had ze zich een beetje laten inpalmen. Omdat haar teamgenoten echt toffe mensen waren, was de verleiding groot geweest om mee te gaan in de gezelligheid en routines die de groep in de afgelopen jaren had opgebouwd. Maar toen herinnerde ze zich haar opdracht; maak van deze zorggroep een effectief team.
Verantwoordelijkheid van de teamleider
Want de groep scoorde 6-jes. Tevreden zijn, is een prachtige eigenschap maar wanneer het team de gezelligheid in het team een dikke 8 geeft en ondertussen de cliëntenzorg een mager zesje scoort, is er werk aan de winkel. Er kwam geen initiatief uit de groep. Het vuur was eruit. De mensen -hoe aardig ze ook waren- deden alleen nog ‘gewoon hun werk’. Dit was niet wat Tessa wilde neerzetten. Dit was niet wat zij wilde leveren in de zorg. Hiervoor hadden ze hun vak niet gekozen. Ze wilde verschil maken voor de mensen met en voor wie ze werkte. Verschil maken is geen zesje. Nadat Tessa dit inzicht had, kwam ze in actie en pakte ze haar verantwoordelijkheid.
Samen de gezelligheid voorbij
We spraken met Tessa af, dat we eerst een incompany diagnosedag zouden houden. We woonden een teamoverleg bij en observeerden het gedrag rondom dit belangrijke teammoment. Vervolgens interviewden we -live of later nog een aantal via Skype- alle teamleden. We maakten kennis met de teamleden en hun gedrag. Het ijs was gebroken en wij kregen inzicht. Toen ze 3 weken later op onze Inn te gast waren voor een Teamdiagnosedag, vielen er flink wat kwartjes. En een paar tranen. We gingen de gezelligheid voorbij en samen met het team bouwden we een Teamrapport op. Hierin werd voor iedereen helder wat er nog te doen was. Ja dat deed even pijn. Maar daarna zat er lucht in het team en ontwikkelruimte. Korte termijn pijn, lange termijn fijn!
Verder ontwikkelen met nieuwe ambities
Wat zou het toch tof zijn als je met alleen de diagnose ook het probleem hebt opgelost. Maar iedereen weet: dan begint het werk eigenlijk pas! Dus Tessa, Sarah en al die anderen zijn nog flink aan het werk in de teamontwikkeling. Omdat zij na de Diagnosefase kozen voor een Ontwikkeltraject, mogen we hen daar nog een aantal maanden bij ondersteunen. Doelstelling van het team? Een cliënttevredenheid van een dikke 8 neerzetten. Dat noem ik nu eens een ‘win-win-situatie’!
En Sarah? Die is na de gesprekken met Tessa, haar team en ons tot de conclusie gekomen dat ze nog veel te ambitieus is om nu al ‘inwendig te pensioneren’. Samen met Tessa is ze nu haar persoonlijk groeiplan aan het vormgeven. Wat ze precies gaat doen, dat weet ze nog niet. Maar ze weet wel dat een 6-je ook voor haar niet meer genoeg is!
Wil jij, net als Tessa, aan de slag met de ontwikkeling van je team?
Schrijf je dan in voor de workshop ‘Teams ontwikkelen’ of doe samen met je team een ‘Teamdiagnosedag‘.
Met inspirerende groet,
Annelies Rulkens-Zielman
Directeur/Eigenaar bij Inn-spiratie: team- en leiderschapsontwikkeling
Terug naar overzicht
