Yes, ik heb mijn arm gebroken!

Je kan meer bereiken dan je denkt, maar je hebt niet op alles invloed

Mijn telefoon ging; mijn vrouw. Omdat ik midden in een coaching gesprek met klanten zat, kon ik niet opnemen en drukte haar weg. Later hoorde ik op de voicemail dat ze onderweg was naar het ziekenhuis met onze 6-jarige zoon (en dochter). Hij was tijdens een sneeuwballengevecht van een 2-meter-hoog speeltoestel gevallen en had zeer waarschijnlijk zijn arm gebroken. Maar dat moest in het ziekenhuis uiteraard officieel bevestigd worden.

Soms is ‘er zijn’ alles wat nodig is

Omdat ik niet meteen iets kon betekenen, bleef ik op het werk. En toch was ik er met mijn kop niet helemaal meer bij. In mijn hoofd schoten de vragen snel door mijn hoofd; Hoe is het met hem? Heeft hij veel pijn? Wat betekent dit voor de lange termijn? Gaat hij er iets aan over houden? En de korte termijn? Wat kan hij nog? Hoe lang moet hij thuisblijven? Wat moeten we nu en de komende weken allemaal gaan regelen? Nadat ik een uur in mijn hoofd een beetje tussen twee werelden in had gezeten, nam ik het besluit om naar ze toe te gaan. Misschien kon ik dan fysiek wel niets doen, ik kon ons zoontje wel troosten en laten weten dat ik er voor hem ben als het echt nodig is.

Toen ik de Spoed Eisende Hulp van het ziekenhuis binnenkwam, zat hij daar nog steeds. De spoed viel mee in relatie tot veel andere gevallen in de SEH, dus was het voor hem vooral veel wachten. Inmiddels was uit de röntgenfoto wel gebleken dat het een dubbele armbreuk was. Toch was het eerste wat ik zag, een vrolijk (en dapper) ventje met een klein speeltje in zijn handen, dat hij daar had gekregen.”Papa, kijk eens wat een geluk ik heb, ik heb een speeltje gekregen!” was het eerste wat hij zei. Wat een vent.

Omdenken: wat is het wél?

En zo volgden er nog een paar van die om-denk-momentjes, die een kind van 6 blijkbaar heel makkelijk kan maken. Terwijl ik als volwassene vooral de beren op de weg zag. Hoeveel geluk had hij? Zie hier;

• Bij het ontbijt in het ziekenhuis mocht hij 2 (!!) boterhammen met vlokken (en geen ‘gezond-op-brood’) en daarnaast óók nog chocolademelk.
• De verpleegkundige had voor hem een operatiehandschoen omgetoverd tot een beestje met een getekend gezichtje erop.
• Hij mocht zijn narcosekapje en spalkgips houden na de operatie om te kunnen laten zien op school.
• Hij had een echte röntgenfoto gezien, wist hoe een ziekenhuis en zelfs een operatiekamer er in het echt uit zag.

De volgende dag, bij thuiskomst uit het ziekenhuis, bleef hij maar zeggen hoe hij de volgende dag naar school wilde. Over zijn arm geen onvertogen woord. Er waren verhalen die verteld moesten worden! En dat hebben wij (en veel mensen in onze omgeving) geweten. Hij bleef maar praten!

De dagen erna krijg hij aandacht, kaartjes, snoep en cadeautjes. Hij kon zijn geluk niet op. Wat een mazzel dat hij zijn arm had gebroken!

Ik heb hem nooit gehoord over dingen die hij moest missen door zijn gebroken arm (behalve zijn judo examen). Of dat hij het vervelend vond dat hij iets niet kon (het was een mooi moment om links te leren schrijven). Hij was vooral bezig met wat hij nog wél kon. Nu, 6 weken later, is het gips er net af en zien we een jongetje dat vooral heel veel geleerd en ontvangen heeft. Zijn gips heeft hem haast nergens van weten te weerhouden.

Mindset: alles is perspectief

Hij heeft mij de afgelopen tijd enorm met mijn neus op de feiten gedrukt. Uiteraard wist ik het al, maar ik was het uit het oog verloren. ”Maak je druk om de dingen die je kan veranderen. Kun je niets veranderen? Maak er dan het beste van.” Wat is het wél in plaats wat is het níet?

Tijdens mijn leiderschapsopleiding en later ook tijdens oefeningen bij Defensie, word je hierop getraind. Je wordt in situaties gezet, waar je weinig tot geen invloed op hebt. Daarmee om leren gaan is een belangrijk onderdeel van wat ‘mental training’ wordt genoemd. Als kind kunnen we dat dus blijkbaar, maar naarmate we ouder worden, leren we dat we heel veel zelf in de hand hebben en dat de wereld ‘maakbaar’ is. Tot op zekere hoogte geloof ik dat ook. Je kan meer bereiken dan je denkt, maar je hebt niet op alles invloed. Leiderschap begint met het leiden van jezelf.

De cirkel van invloed en controle in leiderschap

Stephen Covey heeft het over 3 cirkels. Die van controle, die van invloed en wat daarbuiten ligt. Door een gebeurtenis in een van deze cirkels te plaatsen, weet je ook hoe je effectief met een situatie om kunt gaan. Nee, je hebt niet de keuze over alles wat je overkomt, maar je hebt wel de keuze hoe je daarmee om gaat. Een heel wijze les in persoonlijk leiderschap die mijn 6-jarige zoontje me de afgelopen weken nog even extra onderstreepte.

Bekijk ook deze TedEx talk over hoe een happy mindset allesbepalend is!

Met vriendelijke groet,

Rob Rulkens
Trainer/Coach en mede-eigenaar bij Inn-spiratie

 

PS: Lees hier alles over de Cirkel van Invloed van Stephen Covey.

 

 

 

Terug naar overzicht